زن جامه شسته

به خوابم موج می آید   

زگوش چشم من جاری 

                              به یاد خاطر آن کولی ابرو کشیده بر من مست باریک 

میان پچ پچ پوشالی 

                           باد 

به دو دستش کمان اره  

                             تراشد جامه های وز جنس چوب 

                                                                       برای دختر خورشید 

سیه پوشی ٬ سرخ روی و جامه در پیچ 

                                                   و کلاهی کج 

نشسته بر کنار تخت 

                          درون قاب عکس 

                                            و می خندد 

به تصویر من که بر حوض می لرزد 

                     زمانی چو ماهی ها می رقصند در آن 

یا برگی آرام 

                می نشیند 

     و می فشارد دندان هایش را بر لب 

تا در آمیزد وحشت را با شهوت کودکانه 

پس چشمک های مردان غریبه 

و مرگ من آن ساعت بود 

                                            :(( مرا امید و مرادی تو 

                                                ای زن شوی مرده ٬ جامه شسته 

                                                                                             کبود 

                                                به دستم طرح تو در میان ابر می جستم!)) 

 ولی او نیست  

        بر کاغذ دختری با لب های سوزن و چشمان چو زن تازی 

آرمیده میان تخت هر قوم 

که می خندد 

بر عالم 

         بسی بس احمقانه 

                                  و می خواند لالایی برای خواب خویش. 

                                                                                                 ۱۳۸۴/۱۰/۲۲