اگر سرباز ... یا دختر کولی ... شاید؟!

شب

میان اورکت

             سرهای خود کشیده ست به درون تلخ

حصار سیم نگاه می دارد

                         او را مردد

که پاس دارد سرزمین

                       یا دل بدوزد

                                  به آن سوی حصار

و نگاه دختر کولی

لحظه ای می چرخد

                  تفنگ از این دوش بر آن دوش می رود

                                         باز می گردد به خنده کولی غرق ...

دختر می خواند او را به سوی دگر

ازاین پا به پا می شود

                      قطره های باران می چکد بر لبه کلاه

                                                           سرباز می اندیشد باز

تکمه های خود را می گشاید دختر

                     سرباز تفنگ خود را محکم می چسپد

نمی داند آخر قصه چه می شود

                                      پاس نیز نمی شود

 دختر هرزیانه می خندد

                          با صدای بلند

لب های خود را جمع

                  و چشمکی می زند

سرباز می ایستد ...

                                                                      ۱۳۸۵/۸/۳

به مردمی که کنون فریاد می کنند.

به مردمی که یاد ندارند دختر کولی را.

به مردمی که سال ها ست در حصارند.

به مردمی که سرزمین خود را(( نمی دانم)) کردند.