خزان

سرد

    چون برگ درختان پخش

                                  زرد

خش خش گام مست

لرزان کشد نعش در میان مستانه باد

                                              درد

خشک در پیچیده دستان چون فریاد بید

در قاب پنجره ناپدید

امید

می برد چون کف برآب قصه نی

... و سوت سوت نی زن در شاخسار

می کند نفیر مرگ را کوک

.

.

.

می دود توفان عریان جامه چاک

لخت می دارد به رقصی دیگران

چو دوک

          بی نخ ونخ ریس

سرخ فام فریاد جنگ

.

.

.                                                   

برگ   

      می تند ناخن بر زمین

محتصر و ملتمس

گو جوی ها دارد روان

خیس

.

.

.

تخمه خندان سینه، آن هرزه بیوه

اشک های منجمد

بر شکن کوه می دارد روا

                              با شهوت افزون

زهر میوه

           تلخ می کارد به شیر مادران

شاد با آه فریبا

.

.

.

گرم

    کوچ بازاری ساخته

                           نرم

پس غب غب موج

              -این تنها یادگار شهر-

            برکمرشان بریده پستان

                                     بر لب سرود شب

                                                     بسته اند

به تاراج دریا می برند

                       موج ورد

.

.

.

هش! زایمان با مرگ مادر

خبر آبستن بیوه باکره را ساز کند

دنگ ...

                                                                ۱۳۸۴/۳/۳