باز می خوانمت...

 ۱-

باز

    می خواهمت ...

                        نامکشوف

                                چون دریایی عمیق

که انتهایی نیستت

                    اسرار آمیز

من

     به بویی شیفته

                     می کشم بال درون آب

تا

   چنگ اندازم

                  لرزان

به گاه طلوع

              در چشمان آسمان

                                  _ موهای باد خورده چمن پاییزی _

                                                                            و گام های آهسته آهسته من

                                                                                                                 پس

لبخند آرم بر لب

     از بزرگی

                 یا زیبایی ات

                                    نمی دانم ...

می لرزم

          هنگامی که لبخند بر لب آمده است

۲-

ساعت از حرکت فرو مانده

                                این را خود دیده ام

در شکاف میان دو کوه

                        دستان پیر خرچنگی

                                                که می شکافد

                                                             تا بیابد قلب شیشه ای

                       سرخ فام الماس

                                        نگین انگشتر پری

                                                          حسرت خسروان

آن تویی

۱۳۸۶/۱/۳۰