غزل

گیسوانت شب اند

               و مردم چشمت قیامتی بی انتها

چون خرامی

            می لغزد جام در دست

                                   چو پیری مست

          می گردانی سراحی چشم

                                    بر پایم قیر داغ می پاشانی

                    فطیر این شنبه ات دانم خون من است.

      چون مست می نگرد

دانه های برف

              بنشسته بر گوش تو

آن دم فرو می آیی

                  بر آب و پیاپی

                       خشک می گردانی چشمه ها را

آذرخش از بی انتها ی حلق من

                                 جاری ست

                                       بر پلکان مقدس

                                              چند تا دامن مغشوش

که بر آن دست من چو گیره ی

                                  آزاد نادارش

۱۳۸۸/۲/۳