اُقتلونی یا ثِقاتی

چند روزی را به دلیل مشغله کاری از اینترنت و جهان مجازی دور بودم. شعری را می خواستم روزهای پبش در وبلاگ بگذارم که حال آن را ارایه می کنم. برای کربلا مرثیه های بسیاری نگاشته شده است. با سوز و گذار خوانده شده و آتش به جان خلق زده است. از زمان صفویه به این سو به تعداد شعر هایی که برای آن حادثه جان سوز سروده شده است؛ بیش از پیش اضافه گردیده است. در بین شعر شاعران گذشته از شعر حافظ بیشتر خوشم می آید: ((طفلان بی گنه را آبی نمی دهد کس     گویا ولی شناسان رفتند از این ولایت ))

اما شعر دیگری است که همواره چند بیت اول آن را زمزمه می کنم. شعر از مولانا جلال الدین بلخی است. گرچه شاید هیچ کدام از اشعار مولو ی به اندازه (( کجاید ای شهیدان خدایی...)) اشاره مستقیم به واقعه کربلا ندارند. اما این شعر با در آمیختن با وجود مولانا و جذبه های ناخودآگاه او؛ رفت و آمدی بسیار زیبایی دارد. رفت و آمدی که از کربلا آغاز با مولانا در آمیخته و در فضایی بینابین با آن واقعه در سرخوشی، مستی، شور و پایکوبی به پایان می رسد. (مولانا مرگ را همواره زیبا می نگریسته و آن را چون معشوق می ستوده است. پس چنین پایان بندی دور از ذهن نمی باشد.)    

اُقتلونی یا ثِقاتی              اُن فی قتلی حیاتی                           و مماتی فی حیاتی               و حیاتی فی مماتی

اُقتلونی ذاب جسمی        قدحُ القهوه قِسمی                           هله بشکن قفص ای جان        چو طلب کار نجاتی

ز سفر بدر شوی تو           چو یقین ماه نوی تو                           ز شکست از چه تو تلخی         چو همه قند و نباتی

چو توی یار مرا تو              به از ین دار مرا نو                             برسان قوت حیاتم                  که تو یاقوت زکاتی

چو بسی قحط کشیدم      بنما دعوت عیدم                               که نشد سیر دو چشمم         به تره و نان براتی

حَرَکت کن                     حرکت ها ست کلید در روزی                مگرت نیست خبر تو                که چه زیبا حرکاتی

به چنین رخ که تو داری     چه کشی ناز سپیده                          که نگنجد به صفت در              که چه محمود صفاتی

بنه ای ساقی اسعد         تو یکی بزم مخلد                              که خماریست جهان را            ز می و بزم نباتی

به حق بحر کف تو            گهر با شرف تو                                 که به لطف و به گوارش          تو  به از آب فراتی

مثل ساغر آخر                تو خرابی عقولی                              که چو تحریمه ی اول             سر ارکان صلاتی

کرمت مست برآید           چو کف بحر گشاید                             بدهد صدقه  نپرسد              که تو اهل صدقاتی

به کرم فاتح عقدی           به عطا نقده ی نقدی                         برهان منتظران را                  ز تمنای سُباتی

نه در ابروی تو چینی        نه در آن خوی تو کینی                        به عدو گوید لطفت                 که بنینی و بناتی

رسی از ساغر مردان       به خیالات مصور                                زره سینه خرامان،                 کِنساء خِفِراتٍ

و جَوارٍ ساقیاتٍ               و سَواقٍ جاریاتٍ                                تو بگو باقی این را                 انافی سُکر سُقاتی