اپی نوروزی

وبلاگ ابوذر نوروزی نژاد

اپی نوروزی

وبلاگ ابوذر نوروزی نژاد

بهرام بیضایی 73 ساله شد...

چند روز پیش داشتم دنبال چیزی می گشتم که ناگهان پیامی روی گوشی من ظاهر شد. این پیام را دوست گرامی ام علی رضا صحت فرستاده بود. اول فکر کردم: "ای بابا علی هم خوب شعر..." هنوز پندارم روی واقعیت را ندیده بود که به پایان شعر رسیدم. " نه! درسته که علی، بهرام بیضایی را دوست دارد... اما؛ علی نیست. بهرام است! یعنی صاحب شعر " امیدوارم چیدمان شعر درست باشد. هر چه هست از روی صفحه گوشی موبایل تنظیم شده است. آن هم گوشی هایی که یادگار کهن هستند! علی لطف بزرگی کرد که این شعر را فرستاد.

اما... بیضایی شعر کم می گوید یا کم منتشر می کند. خیلی کم از او شعر خوانده ام. به تعداد انگشتان دست هم نمی رسد. ولی می توان با نگریستن به آثار او شعر را جست. شعری که از دهان شخصیت های نمایش نامه اش بر می خیزد یا شعری که در قاب تصویری از او راوی قصیده ای بلند است. بگذریم... من از این شعر لذت وافر بردم. اما هنوز فکر می کنم هشتمین سفر سندباد - با تمام حواشی های سال های دورش- زیباترین شعر بلندی بود که بهرام بیضایی سرود.

به امید سال های زیادی با بیضایی... 

-------------------------------------------------------------------------------------------


از شما می پرسم

                که امروز به جهان می آیید

     فردا چه پیش روی شماست؟

آیا ما را تکرار می کنید

 بر جاده های تنگ سراشیب

                           و خسته به تلخی، جای دیگران را می سپرید؟

 آیا از شما یکی - یا همه -  بن بست را می بینید

                                                و زمان را که می گذرد؟

 آیا به پُشتِ سر می نگَرید

                             به ره سخت آمده

                                               و میان بری می یابید؟

 ما خویش را نمی بخشیم

                             - ما درجازدگان -

                                            ما قربانیان خودیم؛

اما آیا فردا روزِ بهتری است؟

                 از شما می پرسم

                           که امروز به جهان می آیید!

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد