بهار است! فراموش مگردان که این جهان نمی پاید مگر با خرمی...

 چون خون در رگ جمع می چرخد

دختر زیبا سپید پوش سبزه رو

      کنون به رنگ دیگر آمده است و با جامه های نو

در میان جمع ایستاده ست

 نور می تاباند از سر انگشتان نحیف و لاغرش

می شناسم

چارقدی رنگی به سر دارد

رنگ می بخشد خشکی سرد بی مایه را...  

می گوید سحر می داند!

سحر می داند که همه چشم دارند به در

         کی باز آید

      تا ببینند و جام ها را بشکنند در پیشگاه اش

آتش افروزند به یاد  چشمان آتشش

دوستش دارند

آری سحر می داند!

سرد می گردم و خیره

                    در انجماد حیرت

                                   انگشت بر لب می نگردم

زیبایی حور وش... چون خورشیدی در شب تار

هر سال

چو نگاهم به نگاهش گره می زند خود را

غم می گزد تمام تن م را

به پنداری که

        پوشانده است پیری اش را با نقابی فریبا

بزک کرده است تا فراموش کنند این جهان بیهوده است

                    برای دل مردم هر سال

      لبخندی می زند

با افسوس می خواند : ((آه ! که چقدر زود پیر می شوی... ))

من گیسوان خود را در آینه می نگرم

پس چون نسیم جاری می شود

باز بازی گوشانه نقاب از آستین بر می کشد

                                 بر چهره من می نهد

که وقت میدان است و رقص...

می چرخم به دورش ... او نامیرا جوان است

پایان ندارد.

۱۳۹۰/۱/۱