اپی نوروزی
وبلاگ ابوذر نوروزی نژاداپی نوروزی
وبلاگ ابوذر نوروزی نژاددرباره من
می خواست بار امانت را کشد؛ زین رو نقاش شد.
ادامه...
انتهای سیاهی
در چشمان من جز تصویر تو
هیچ تصویری نمی بینم
هیچ تاییدی نمی خواهد که بگشوده شود
یا فرو بسته
کاش می شد انتهای سیاهی را دید
که در آن جیرجیرکی سوز عشق را کوک می کند
و یا هشت پایی به دور خود می پیچد
چون گره گم...
من دی شب انتهای سیاهی را دیدم
فقط دیشب بود
و شاید هم اولین بار در جهان باشد
ستاره هایی را دیدم که به هم می خندیدند
دخترانی را دیدم که دستان خود به دور کمرهاشان زده بودند
و دایره وار می رقصیدند
مردانی را دیدم که به جای جام آتش خورشید می خوردند
و نان هایی که پیر زنی تقسیم می کرد
با اینکه سال ها پیش مرده بود
جام هایی دیدم در دست ماهیان
مرغ هایی دیدم بنشسته بر حصار
که چون سایه بر آن ها می گذشت
چون کوه بودند
استوار
دستان زنی را دیدم بر آن طرح دو گیاه بود
دو گیاه در هم تنیده چو هر چه بالا می رفتند
بیش از پیش یکی می شدند
گهواره هایی را دیدم که از آن رنگ سرخی جاری بود
مردان سر تراشیده
که تشت به دست
منتظر پیاده کردن بریده سرهایی از علم بودند
من مرگ را دی شب دیدم
اما
چون به تو اندیشیدم که آرام خفته ای
بی آن که پلک بزنی
و من بر اسب سیاهی دایره وار
می چرخیدم
پس از صف دختران بیرون جستم
تا در کنار صخره یی به رنگ زرد
تصویر تو را با تیشه نقش کنم
من خسته بودم
از گوشه دهانم خون می چکید
دستانم تاول زده بود
نگاهم ناگشوده شد
و به خواب رفتم تا در خواب تو را بینم
۱۳۸۷/۱۱/۱