گردش شبانه من با ونگوگ

 پولک سرخ ماهی بر سینه ات

                            خوش می درخشد در این شب پر ستاره

زمانی که از میان توده های رنگ

                                نا راستی های جهان را راست می نوازی

                                                                        با نفس نفس به سینه فرو کردن

و گیسوان روشن دختری را به کبودی چشمان

                                                    کولی می فروشی

من در کنارت ایستاده ام

            و قلم خود را در رنگ غلیظی که بر پالتت جای گرفته

                                                                        فرو می کنم

گوش های بریده در میان بومی سپید

                                 راوی مردی ست که سرا سر زندگی خود را گریسته است

اندیشه های به شکل ضرب به در

                                  در سرم شکل می گیرد

صخره های نازیبایی که به عمق فاجعه

                                    خلقت شبیه هستند

                                                با ضربه ای شکل می گیرند

                                                                       و چه با شکوه می شوند

زمانی که تو در کنارم هستی

                     آسمان پر ستاره می شود

                                          زوزه های باد به آواز داوود می ماند

و برای ترسانیدن تمام تاریکی جهان تفنگی در دست گرفته ای

                                             من گوش هایم را با دستانم می گیرم. 

۸۸/۵/۲۹

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

۱- اندکی گویا مثنوی ما هم طولانی شد.(مشغله کاری از سویی و قطعی اینترنت از سوی دیگر...) 

۲- گردش های شبانه من با ده نقاش صورت پذیرفته که ونگوگ اولین آنها ست.