در کنار دریا صدایت کردم
از آب برآمدی
آشفته
مرا از قعر آینده مطلع ساختی
و جهان تیره شد
آسمان آبشار گشت
کوه آتش
و آتش لبخند گل های هرز
بر لگد مال شدن سبزینه
به تو دل خوش بودم
اما
تو در ته دریا
به هراس من می خندیدی
من می ترسم
نه از این حادثه
می ترسم
از پندار این٬ چو لحظه ای باشد که در وجود آن هراس تو نباشی
۱۳۸۵/۷/۳