پیرمرد دریا

بر ترک های زخم کهنه مرد

دریا

می نشیند کودکانه امواج

به تسلای دل بیوه کوری تنها

تا نگردد جام چشمی آویزان

در شب توفانی که می دارد همه عالم به زه حلاج

یک جسد پوشیده به  آهن زنجیر

با طلوع نتوان شاید نهان

می شود پیدا با تن پوش پولک خون ریز

.

.

.

در عجب وز لبخند سرد و بیگانه

می نگرد

غرق در خیال می کاود افق را گویا

می نشیند بر تن هراس

صد صدف لب را گشوده سبز پوش

زرد رنگی را به بالا می دهند

در درون هر صدف ببریده گوش

سر به آرند از دل دریا

با آوای خرمن کوب و داس

وای امشب ماهیان سرخ روی

روضه غریبی  دارند

      نهفت دست های پر پینه شان

نقش فقیری ماه موی

                                                                                           زمستان 1383